24 gun

Ogrenmemizin uzerinden 29, operasyon gecirmemin uzerinden 24 gun gecti. Gecen haftaya gore daha mi iyiyim? Ya da dune gore. Hayir! Gitgellerim oyle cok ki! Asama kaydettigimi sandigim anda, bir anlik (gercekten bir anlik, saniyeden kucuk bir an) bir hissiyat degismesi, beni bambaska bir Sevgi yapiyor. Dunya umrumda degil o an. Devekusu gibi kafami kuma gomup kalmak istiyorum saatlerce. Ama baska bir an gelip, beni oradan cikariveriyor.

Bir hedef koydum kendime, her gunume mutluluk veren bir seyi fotografliyorum. (http://100happydays.com/)

Bazen gun boyu hic bir sey olmayabiliyor, yataga yatip, yarin mutlu bir sey olacak diye uyumaya mutlu oluyorum.

Bazen birden fazla mutluluk da olabiliyor. 

Kismet.

Biraz bu gunlerin nasil gectigi hakkinda konusasim var. Benim gibi 4'te 1 olan bir kadina bir avuntu olur diye. Cunku ben ariyorum oyle bir avuntu. Sanki 4'te 1 degilim de, milyonda bir gibiyim. Herkes hamile kalabiliyor, herkes saglikla cocugunu kucagina alabiliyor gibi. Bunun bir aciklamasi var; mutluluk paylasiliyor, acilar gizli kaliyor. Cunku dusuk yapan kadin suclu, lanetli, beceriksiz, hic bir sey paylasmaya hakki yok!! Ah kadin olmak! Zaten bu surecin belli bir evresinde o sifatlari kendine konduruyor kadin, birak da O kondursun, baskasi degil. Yasasin acisini istedigi gibi.

Konudan konuya...

Bugun 24 gun sonra kan testi yaptirdim. Hala betahcg var bunyemde. 24 gun sonrasinda 50mUI/ml... Azalsin istiyor insan. Bir an once bitsin, bir an once 'normal' hissedeyim istiyor. Tekrar denemelere baslayayim istiyor.
Cunku bir kez o gemiye binince, artik inilmiyor...