Gelgit

Hamile kalmaya calisirken yasamin 4 tane 7 gunden ibaret oluyor (ortalama olarak). Ilk 7, o dortluk icinde en etkisizi. Regl oluyorsun, onun bitmesini bekliyorsun, o kadar. Sonraki 7’lik onemli, fazlaca hem de. Aktivitenin tamami o 7’likte gerceklesiyor. Yumurtlama belirtilerini takip ediyorsun, baby dance aktivitelerini ayarlamaya calisiyorsun, stres oluyorsun, sinirli oluyorsun. Pirrr diye geciyor  o 7’lik. Son iki 7’likse tam bir bekleme iskencesi. Sicaklik olcumlerinden tut da, vucudundaki en kucuk bir segirmeye kadar her turlu belirtiyi degerlendirme, stres olma, umutlu olma, umutsuz olma, bosverme, bosverememe…Her duyguyu o iki 7’lige sigdiriyorsun.7’likler bitince, ya basa, ya da baska bi yola…

Belirsizlik icinde olmak cok zor. Umutsuz olmak cok daha zor. Hayatimin hic bir evresinden umutla bu kadar uzak kaldigimizi hatirlamiyorum. Ben ki hep kendimi pozitif dusuncelerle cevreler, kotuleri uzaklastiririm, bu defa yapamiyorum. Icimde hep bir korku, hep kotu bir sey olacakmis endisesi...Bir baska endise de, fazla hisli olmam ve o hislerin gerceklesmesi. Biri dusuyor aklima, “ya acaba soyle mi”, bi sure sonra oyle oldugunu ogrenyorum. 6. his de, aptala malum olur de, tesaduf de... Boyle olmasi, diger endiselerimin de gerceklesebilecegini dusundurerek daha da endiselendiriyor beni; fena donguye girdim.

Bazen daha cok yazayim icimi dokeyim diyorum, bazen kapan icine, bunu kendi icinde cozmelisin diyorum.

Gelgitlerden cok yoruluyorum...